Merhaba arkadaşlar,

Hayır, hayır. Spam zamanlarından bahsetmiyorum "geçmiş" ifadesiyle Eğer böyle bir beklenti ile girdiyseniz, üzgünüm. Ben sadece içimden geçenleri olabildiğince açıklığıyla sizlere dökmek istiyorum. Pandemi vs. derken sosyal yaşantımız ve dostlarımızla görüşme gibi şeyler epey kısıtlandı. Ben de o yüzden pc'yi açtığımda ilk girdiğim iki siteden birinde, yani burada sizlere biraz dert yanmak istiyorum zira bu forumun en eski üyelerinden birisiyim ve bu forumla aramda bir bağ var. Biraz uzun olacak sanırım, bilmiyorum. Okuyacak olur mu bilinmez fakat benim asıl amacım biraz iç dökmek ve kendimi tedavi etmek. Yani burada YouTube veya para kazanmakla ilgili şeylerden bahsetmeyeceğim, terapötik bir yol izleyeceğim, yani içimi dökerek kendimi biraz toplamaya çalışacağım.

Bu fon müziğini açıp okumanız tavsiye edilir:



Öncelikle kısaca kendimden bahsedeyim. 24 yaşındayım, İngilizce öğretmeniyim ve aynı zamanda kitap çevirmenliği yapıyorum farklı yayınevlerine. Aynı zamanda yüksek lisans yapmaktayım. Garip bir hayat hikayem var. Ailemin ben daha çok küçükken yakacak bir odunu bile yokmuş, hep dedemler yardımcı olmuş. Daha sonra ise babam çok zengin oldu eline geçen fırsatları kullanarak. Fakat çıkılan irtifa bu kadar yüksek olunca, insan bir daha asla irtifa kaybetmeyeceğini düşünüyor. Babamın zengin olmasıyla birlikte zaman içerisinde birçok kötü olay peş peşe vuku bulmaya başladı. Annemi defalarca aldattı, her gece dövdü. Biz kardeşimle birlikte o zamanlar 11-12 yaşlarındaydık. Hiç unutmayız, bir akşam babam elinde bıçakla anneme doğru koşuyordu ve biz her nasıl olduysa bunu engellemeyi başarmıştık kardeşimle. Birkaç sene daha böyle geçtiğinde babam evi terk etti, bir daha da gelmedi zaten. Biz evde üşürken o görüştüğü kişiyi yurtdışında özel bir üniversitede okutuyordu.

Yaşım 14'tü. İlk defa o zaman âşık oldum, acemi âşığın hâli gerçekten içler acısı oluyor. Yaşıtlarıma göre daha olgundum, karşımdaki kişi hatayı yapan kişi olmuş olsa bile ben alttan alıyordum, her zaman kavgayı engellemek için elimden geleni yapardım. Tabii bu acemiliğimden kaynaklıydı, dolayısıyla böyle bir ilişkide -ve tabii yaş 14 olunca iki tarafın da ergen olması hasebiyle- her zaman ezilen ben olmuştum. Konuşmadığımız zamanlarda resmen aklımı kaçırıyordum. Fakat aradan bir sene geçtikten sonra ben böyle olmayacağına kanaat getirip ayrıldım ve o ilişkiyi bir daha gündeme getirmeme niyetiyle sonlandırdım. Burada herhangi bir sorun yok. Buna dair bir üzüntüm de yok.

Yaşım 15 olmuştu. Lisedeydim. Arkadaşlarım olgun, kendini bilen ve suçlu olduğu zaman suçunu bilen ve bunu telafi etmeye çalışan bir kişiyi aradığımı biliyordu. Uzun zamandır beni takip eden bir kız varmış, onunla bir konuşup en azından şansımı denememi istediler. Her şey de böyle başladı zaten. 3-4 ay boyunca pek ısınamasam da, sonrasında birden ona ne kadar bağlandığımı fark ettim. Bunun birçok muhtemel nedeni olabilir. O zamanlar çevrem çok kötüydü, torbacı arkadaşlarım falan vardı. Ben de yaşadıklarımı kendime bahane ederek kendimi kandırıyor ve alkol, esrar kullanıyordum. Bu yeni tanıştığım kız ise bana sürekli destek oluyordu ve bu zehirleri kullanmama engel olmak istiyordu, ki işe de yaradı. Ben bir süre sonra tüm kötü alışkanlıklarımı bir kenara attım, o çevreyle olan tüm ilişkimi aniden kestim. Artık yaşadıklarımla, kendimle barışmalıydım ve öyle de oldu kendisinin destekleri sayesinde. Aynı lisedeydik ve her gün birlikteydik. Ailemizden çok birbirimizi görür ve konuşurduk. Lise bitene kadar böyle devam ettik, yaklaşık olarak 3.5 yıl gibi bir süredir birlikteydik. Bu süre zarfında binlerce fotoğrafımız, anımız, tecrübemiz oldu. Ona her baktığımda gözerimin parıldadığını hissederdim. Her elini tuttuğumda içim ilk seferki gibi bir hoş olurdu. Sesi beni büyülerdi. Güzelliği beni öyle meczup yapardı ki, yanındayken bile deliler gibi özlerdim.

Yaş 19. Üniversiteye başladık ve farklı şehirlerdeydik. Ben saçma sapan bir bölüm okumak ve işsiz kalmak istemedim, dolayısıyla ileride bana iş garantisi sağlayacak bir bölümü seçtim ve İstanbul'a gidemedim. Puanım yetmedi. Ama o, sevdiği alana gitti -ki ailesi zengindi, işsizlik gibi bir derdi yoktu- ve tercihini de ben yapmıştım: İstanbul. Ben ise Edirne'deydim. "Nasıl olsa yakın, 2 saate buluşuruz," derdik. Fakat tüm kırılma anı da burada başladı. Yıldönümümüz için ben birçok sürpriz hazırlamış, uzunca şeyler yazmıştım fakat o, yıldönümünü bile hatırlamamıştı. Bu beni çok kırmıştı fakat yine de hüsn-i zan'da bulunup "olabilir, insanlık hâli. yeni bir hayata alışmaya çalışıyoruz, o kargaşada unutulabilir," diye düşündüm. Fakat asıl problem şuydu ki bunu telafi etmek için hiçbir şey yapmıyordu ve sanki o tarihi unutan benmişim gibi davranıyordu. Lisedeyken zaman zaman ayrılıp tekrar barışıyorduk. Hatta 6-7 ay sonra barışmışlığımız bile var. Ben de o an çok sinirlendim ve ayrıldım, birkaç hafta sonra hatasını anlar ve gönlümü alır nasılsa diye düşündüm. Yanıldım. Ben de gurur yaptım ve hiç mesaj atmadım, o da bana atmadı. Ama ben onun hesaplarını fake hesaptan takip ediyordum, buna engel olamıyordum çünkü onu çok özlüyordum. Bir gün instagram'dan bir hikaye attı ve yanında erkek vardı. Daha sonra arkadaşlarına mesaj attım ve sevgilisi olduğunu öğrendim. O an yıkıldım. Haftalarca yemek yiyemedim, her lokmamda kusacak gibi oluyordum. Bunu haketmemiştim ama ayrılmıştık nasıl olsa, bir şey diyemezdim. Yaşım 20 idi. Şimdi 24. Hala birlikteler sanırım, muhtemelen de evlenecekler. Ben bunu yaşadıktan sonra acizce şeyler yaptım. Onlarca kişiyle görüştüm, çok iyi kızlardan ciddi olduklarına dair birliktelik teklifleri aldım. Gerçekten flört ettiğim, konuştuğum kişi sayısını hatırlamıyorum bile. Bazılarının isimlerini bile hatırlamıyorum. 3 yıl boyunca çok insanla tanıştım, görüştüm, flört ettim fakat hiçbirisine ısınamadım. Sevemedim. Çivi çiviyi sökmedi. Sanırım ben 4 yıl beraber olduğum kişiyi değil de o ilişkideki masumiyeti özlüyorum. Hem de çok özlüyorum. Hâlâ özlüyorum. 4 yıldır özlüyorum. Geçmiyor gönül yaram. Rüyalarıma giriyor, başkasına bir şeyler hissedemiyorum. Bunu 4 yıl boyunca aynı sırada oturup, sevdiğimin en sevdiği şehir olan İstanbul'u adım adım gezmelerini ve her metresinde anılarının olmasını düşünüp kendimi daha da üzüyorum. Halbuki şu an yüksek lisans yaptığım alanda yaşıtlarıma göre çok iyi bir yerdeyim ve çok ciddi çalışmalarım, emeğim var bu alana dair. Ve bunu gece gündüz çalışarak yaptım. Yaşıtlarımın bana kıskanarak baktığını hissedebiliyorum ve kızların ilgi odağında olduğumu da. En kötüsü de bir daha hiç birlikte olamayacağız, bunu biliyorum. Lütfen "insanlar neler yaşıyor, açlıktan ölüyor, senin derdin bu mu?" gibi tepkiler vermeyin arkadaşlar. İnanın bana soğukta da yattım, günde bir lokma bulamadığım bile oldu. İnsanlığa hizmet Allah ile kul arasındadır, biz başkasının ne yaşadığını veya ne yardımlarda bulunduğunu asla bilemeyiz. O yüzden bu tür şeyler yazmayalım lütfen.

Elbette forumun yaş ortalamasının altında bir yaşa sahibim. Belki bu açığımı yaşadığım imtihan ile kapatırım, kim bilir fakat her ne kadar bunu söylemek ironik olsa da, insan büyüdükçe daha çok katılaşıyor. Ekmek kavgası günden güne artıyor. Artık tek derdin okula gidip akşamında arkadaşlarınla çekirdek kola yapmak olmuyor. Hatta arkadaşın bile kalmıyor, nasıl olsun? Hepsi ekmek peşinde. Akşam eve döndüğünde de dinlenip, yatıyor. Artık çocuk olmadığını her an idrak ediyorsun ve çocukluğunu, o masumiyeti ve diğerkâmlığı özlüyorsun. Sevginin en saf hali sadece anılarda sana tezahür ediyor. Öyle ki artık her şey yapay geliyor. Üzüntüler, sevgiler, mutluluklar. Bunun teknolojiden ekonomik / küresel olaylara kadar birçok etkisi olabilir, buna girmiyorum. Fakat her birimiz artık tek düze bir insan olduk, hepimiz birbirimizin kopyası olduk. Ötekileştik, benliğimize yabancılaştık. İşte ben o masum sevgiyi özlüyorum, kendimi özlüyorum. Duygusuz, gamsız ve her şeye göğüs germeye çalışan biri olmak bana ağır geliyor. Sevdiğim kişiyle birlikte olsaydım 8 yıllık bir birlikteliğimiz olacaktı, belki de evlenmiş olacaktık. Elbette bunları kuruntu yapıp kendimi salmıyorum, akademik çalışmalarıma hiç olmadığı kadar yoğun bir şekilde devam ediyorum ama gönlümün burukluğunu yer yer hissediyorum.

Buraya kadar okuyan olduysa, teşekkür ederim. Okumayanlara da teşekkür ederim zira hak veriyorum, böylesi bir yazının yeri burası değil ve herkesin vakti değerli. Ben aslında bunları kendime yazdım, başkasının okuması veya okumaması benim için mühim değil. Sadece içimi döktüm serbest çağrışımlarla. En azından hatıralarımı bir kez daha canlandırmış oldum ve yaşanılanların, anıların hafızamda her dem taze olduğunun avuntusuyla mesajımı burada bitiriyorum. İyi forumlar

Bende 90ları çok özlüyorum

Merhaba arkadaşlardan sonrasını nasıl okuyalım biz bunun.��

97 doğumluyum, o döneme yetişemedim fakat 2000'lerin başını yaşadım. Şu anki devirden çok daha otantik, sahici bir devir vardı o zamanlar. Her ne kadar o zamanlar çocuk olsam da bunu hatırlayabiliyorum.

valla haklısınız hocam, ben olsam ben de okumazdım muhtemelen ahahah

Geçmişi özlemeyin, geçmiş geçmişte kaldı. Gelecekte ise babanızın yaptığı hataları yapmayın...

Geçmişiniz geleceğiniz için klavuz olsun.

Yazın uzun ama akıcı. Sıkıcı değil. Okumaya başlayan devamını getiriyor.

Umarım iyi bir kadınla tanışıp hayallerini onunla birlikte yaşarsın.

Zaten bu tür olayların bana öğrettiği iyi bir şey varsa, o da yanlışın ne olduğunu görmemi sağlaması olabilir. Her şeyden öte sanırım benim derdimle kendimle. Keşke bu kadar gururlu birisi olmasaydım diyorum zaman zaman.

Teşekkür ederim hocam, amin ecmain inşallah..

Yazdiklarinla muzik arasinda guzel bir bag var. Okurken muzik guzel eslik ediyor inisleriyle cikislariyla. Umarim karsina daha iyisi cikar, biraz sans ver digerlerine. Sonucta eski iliskinede ilk baslarda 3 4 ay isinamamistin ama simdi unutamadigin birisine dondu. Daha onunde guzel yillar ve firsatlar olacak, en iyi sekilde degerlendirmen dilegiyle. Insanlara zorlansanda sevmesende isinamasanda sans vermen gerek, bu isin sirri burada.

Ben de öyle yapmaya çalışıyorum, mesela şu an 1 seneye yakındır görüştüğüm bir kişi var. Kendisine de bunu belirttim, eğer sevebilirsem seveceğim ama sevemezsem de her ne kadar üzücü olsa da söyleyeceğim sana, dedim. Tabii pandemi dolayısıyla yüz yüze buluşamıyoruz, sadece telefondan görüşebiliyoruz ama böyle de ısınamıyor insan. Yaşadığım şeyi başkalarına da yaşatmak istemiyorum, çok üzülüyorum sonra. Hakkımızda hayırlısı inşallah

bende ilk oluldaki gibi okuldan hemen sonra toplanıp oynamayı özledim genelde top oynaydık karşı sınıfla yad karma